μη φοβάσαι..

Είναι ωραίο να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου. Όσο σκληροί κι αν είναι με την πραγματικότητα. Όσο μακριά κι αν τους έχεις τοποθετήσει. Όσο κι αν πάνε κόντρα στα ντυμένα με χρυσόσκονη όνειρά σου. Όταν τους κοιτάς κατάματα, θα υποκύψουν. Θα γίνουν μικρότεροι και θα καταλάβεις ότι τόσο καιρό τους κοιτούσες πίσω από έναν μεγεθυντικό φακό.

Και κάπως, παραπατούν και συναντούν την αλήθεια που κρύβεται. Γιατί την έχεις μάθει να "σωπαίνει" όταν οι φόβοι την επισκέπτονται. Κρύβεται, σαν τα τρία μικρά γουρουνάκια, ψάχνοντας ένα σημάδι στο "πόδι"  (ή καλύτερα... στο χέρι) που θα εμπιστευτεί για να ανοίξει εντέλει την πόρτα. Ή να δείξει τα κρυμμένα της χαρτιά.

Τα βήματά σου προς την προσωπική σου αλήθεια να είναι μεγάλα, σταθερά και γεμάτα ανυπομονησία για να πάρουν τη γνώση της. Γιατί κάθε αλήθεια είναι γνώση. Και κάθε γνώση είναι βουτιά προς τον "βυθό" της ψυχής σου. Ίσως και προς την πλήρη αποδοχή της.

Πόσο ανακουφιστικό είναι να ανοίγεις την πόρτα στους φόβους σου και να τους λες στα μούτρα "σας φοβάμαι, αλλά περάστε!" φορώντας μάλιστα το πιο αστραφτερό σου χαμόγελο, να βλέπουν καθαρές (πεντακάθαρες!) ματιές και να γίνονται τελικά τόσοι δα! και να τρομοκρατούνται. Να δεις που θα ξεχάσουν καιρό να σου ξαναχτυπήσουν ύπουλα, γιατί θα ξέρουν πια ότι θα έχεις πάντα μια φρέσκια αλήθεια να τους ταρτάρεις όταν ανοίξεις. 

υγ1: το κουταβάκι μας φοβόταν πολύ να κατέβει (και να ανέβει) από το τζάκι, που είναι το αγαπημένο του σημείο στο σπίτι και που κάθεται εκεί με τις ώρες για να ζεσταθεί.

Δεν ήξερε ο,τι πια μεγαλώνοντας και ανοίγοντας περισσότερο τα άκρα του, μπορούσε να το κάνει και δεν χρειαζόταν να φοβάται. Μέχρι που κάποιος από εμάς του το έδειξε και από τότε χοροπηδάει όλη μέρα. Δεν φοβάται πια. Δεν ήξερε όμως!! Μέχρι να δει τις δυνάμεις του.

υγ2: αφιερωμένο σε κάποιον που έπιασε το δικό μου χέρι και μου έδειξε πώς δεν πρέπει να φοβάμαι.