''να μη πέσω...να μη χαθώ...''

Kάθομαι κουλουριασμένη, μπροστά απο τον υπολογιστή μου.Κοιτάζω τα πλήκτρα,ικετευτικά, λες και τα γράμματα, θα γίνουν λέξεις,έτσι απο μόνα τους.Το κεφάλι μου βουίζει και τα μάτια μου καίνε.Μόνη σε ενα βουβό σπίτι, με μόνη συντροφιά, το μονότονο χτύπο ενός ρολογιού,κάπου στο βάθος.Αιώνες τώρα, κάνει αδιαμαρτύρητα αυτό που το έχουν μάθει.Να μετράει ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα Πόσο μοιάζουμε,εμείς οι δυο.Ευτυχώς που στο σπίτι δεν υπάρχει κανείς.

Μερικές φορές, αυτή η μοναξιά,είναι ότι καλύτερο,μπορεί να σου τύχει''.Τις πιο σημαντικές αποφάσεις, πρέπει να τις παίρνεις μόνος'',είχα διαβάσει κάπου και τώρα, πρέπει να βάλω σε εφαρμογή, αυτό που με έμαθαν να κάνω..Το πληκτρολόγιο ακόμα με κοιτάει.Σε λίγα δευτερόλεπτα, το μόνο που σπάει τη σιωπή,είναι ο ήχος των πλήκτρων και το τικ τακ κάπου στο βάθος...
...Ξέρεις πόσες φορές, έσβησα και ξαναέγραψα τη πρώτη πρόταση?Ξέρεις πόσες φορές σκέφτηκα να γράψω και να πετάξω τις σκέψεις και τους φόβους μου, αμέσως χωρίς να μπω στη διαδικασία να πατήσω''δημοσίευση ανάρτησης''..

Μα δεν μου πήγαινε..''οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται..''σκέφτηκα, και αμέσως τα δάχτυλα μου, τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο, να προλάβουν αυτά που τα χείλη δεν τολμούν να πουν και η σκέψη δεν θέλει να φιλοξενήσει..Δεν τολμώ να μοιραστώ με κανένα απο το περιβάλλον μου, τους φόβους και τις ανησυχίες μου.Προτιμώ να τα μοιραστώ μαζί σου, γιατί η τριβή της καθημερινότητας, δεν έχει προλάβει να τρυπώσει στις ρωγμές της ζωής μας..Όσο και αν θέλω να είναι η μέρα μου ηλιόλουστη,πάντα ενα μικρός κόμπος υπάρχει εκεί..και μου χαλάει τη διάθεση...Και όσο και αν απασχολώ το μυαλό μου και τις ώρες μου, πάντα μια σκέψη, μια καινούρια πραγματικότητα,απειλεί να εισβάλει στη καθημερινότητα μου.

Και όλο λέω,υπάρχουν και άλλοι σαν και εμένα,δεν είμαι μόνη..Διάβασα τη τελευταία ανάρτηση της φίλης μου Kατερίνας και πραγματικά μου έφερε εδω μπροστά μου, αυτό που φοβάμαι περισσότερο..''να μη πέσω,να μη χαθώ'',όπως λέει χαρακτηριστικά εκείνη!!
Εδω και πολλά χρόνια, κάνω τη δουλειά,που λατρεύω.Όσο και αν κουράζομαι,με γεμίζει,μου δίνει δύναμη,και καλύπτει πολλά κενά μου.Αυτά, της δημιουργίας και της αγάπης..Γιατί στη δουλειά μου, πίστεψε με, παίρνω πολύ αγάπη.Και είμαι ευτυχισμένη με αυτό.Και αν με έβαζες να διαλέξω, πάλι την ίδια θα διάλεγα..Με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω πολύ άσχημες στιγμές στη ζωή μου και την ευχαριστώ γιαυτό!

Δεν σκεφτόμουν ποτέ να την αφήσω..αλλά καμιά φορά, η ζωή έχει άλλα σχέδια για εμάς.Και εμείς πρέπει να παίζουμε το παιχνίδι της.Θέλοντας και μη..Έτσι και τώρα..που το μέλλον το δικό μου,το δικό σου, όλων μας,είναι μετέωρο..Σήμερα είμαστε εδω, αύριο..ποιός ξέρει?Eκεί που ορκιζόσουν οτι όλα τα έχεις βάλει σε μια τάξη, αναγκάζεσαι να γυρίσεις τη πλάτη και να ανοίξεις την πρώτη πόρτα που θα βρεις μπροστά σου.Όχι απο επιλογή,αλλά απο ανάγκη.Και να βρεθείς αντιμέτωπη με οτιδήποτε, βρίσκεται, πίσω της.Στη σκέψη αυτή,με πονάει η ψυχή μου..πως να αφήσω κάτι πίσω μου,που αγαπώ τόσο;πως να αφήσω αυτούς που μου έδειξαν την εμπιστοσύνη τους, το σεβασμό και τη κατανόηση τους, πίσω;πως γίνεται να βάλεις ενα τεράστιο Χ, και να γυρίσεις σελίδα;..

..είναι πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο για μένα,γιατί σε αυτή τη δουλειά, έδωσα σώμα και πνοή με πολύ κόπο,θυσίες ..και απεχθάνομαι αυτούς εκεί έξω που αναγκάζουν εμένα, εσένα και τόσους άλλους, να τσαλακώσουν τα όνειρα τους και να τα πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων..να αλλάξουν ουρανό,γιατί ο δικός τους, είναι βαμμένος με τα χρώματα της απαισιοδοξίας..να σκύψουν το κεφάλι και να πονέσουν..
...να πέσουν..
...να χαθούν...