Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

.........

Πάνε μέρες τώρα που έχω τσακωθεί με το ημερολόγιο μου.Το μολύβι μου με την καλογυαλισμένη και ολοκαίνουρια-καλά-ξυσμένη-μύτη με κοιτά με απορία.Τα βιβλία μου, έχουν αγκαλιάσει τους σελιδοδείκτες που έχω σπρώξει με βια σχεδόν στα σωθικά τους.Δεν μου προκαλούν πια καμία εντύπωση.
Σκέψεις,λέξεις,ιδέες έχουν σκορπίσει εδω και εκεί μέσα στο μυαλό μου και δεν υπακούν πια.Στην αρχή με ξένισε όλο αυτό.Μετά ζόρισα το μυαλό μου να σκεφτεί.
''Γιατί μου συμβαίνει αυτό;''
Δεν πήρα καμία απάντηση.Τίποτα.Ενα μικρό πνιχτό γελάκι μόνο.Εκεί σε μια ξεχασμένη μου άκρη.Εκεί που είχα ξεχάσει..εμένα.Και τον ελεύθερο χρόνο μου.Και ενω αναρωτιόμουν τι πραγματικά είναι όλα αυτά...ξαφνικά ενας προβολέας με τυφλώνει.
via
Ενα κορίτσι.Που ξυπνά απο τα άγρια χαράματα.Ετοιμάζει πρωινό,σιδερώνει τη φόρμα της γυμναστικής.Μετά ποδοβολητά.Το σπίτι γεμίζει με ζωή.Λίγες καλημέρες.Τα παιδιά της.Ετοιμάζεται σχεδόν τρέχοντας.Ίσα που προλαβαίνει να σκουπίσει τα ψίχουλα που γαντζώθηκαν πάνω στο λευκό της μπλουζάκι.Ψάχνει να βρει τα κλειδιά της..Ξαφνικά συνειδητοποιεί οτι τα κρατούσε.''Ελάτε κορίτσια,θα αργήσουμε..''Κατεβαίνουν τρέχοντας τις σκάλες.Ο χρόνος πίσω τους κυνηγά.Αφού περάσει απο το σχολείο,βάζει πλώρη για το καθιερωμένο μάθημα γιόγκα.Η μοναδική κατάδική της ώρα.Χαλαρώνει.Αναπνέει βαθιά.Η εικόνα της ήμερης θάλασσας,διώχνει τις μαύρες σκέψεις που φτερουγίζουν.

Επιστροφή στο σπίτι.Συγυρίζει,μαγειρεύει και ταυτόχρονα τακτοποιεί εκκρεμότητες απο το τηλέφωνο.Ο χρόνος,αδυσώπητος,την καταδιώκει.Το μεσημέρι μαζεύονται όλοι γύρω απο το τραπέζι.Τους ακούει που τιτιβίζουν.Εκείνη χαμένη στις σκέψεις της.Κοιτάζει εξω απο το παράθυρο.Το βλέμμα χα'ι'δεύει το ξέφτι της θάλασσας...''τι λες και εσυ μαμά;''μια ερώτηση χοροπηδά πάνω στο τραπέζι..κουνάει καταφατικά το κεφάλι της.

Μαζεύει γρήγορα το τραπέζι.Κοιτάζει το ρολόι και ξεφυσά απελπισμένη.''Πάλι θα αργήσω''..σκέφτεται και τρέχει ακόμη πιο γρήγορα.Στο δρόμο προς τη δουλειά,το ραδιόφωνο της κάνει καλή παρέα.
Deadlines,υποχρεώσεις,ραντεβού,χαρτιά..χαρτιά..πόσα ακόμα θα την κυνηγούν;

Το τηλέφωνο χτυπά σαν δαιμονισμένο..''Μαμά,πονάει λίγο ο λαιμός μου..νομίζω έχω πυρετό''..
Δίνει τις απαραίτητες οδηγίες.Κλείνει το τηλέφωνο και σκουπίζει ενα σκουπιδάκι που μπήκε στα μάτια της.Απο τότε που θυμάται τον εαυτό της σαν μαμά,σχεδόν ποτέ δεν ήταν δίπλα στα παιδιά της όταν δεν αισθάνονταν καλά.Αυτή η δουλειά,πάντα ήταν σαν τοίχος μπροστά της.''Για ενα καλύτερο αύριο..Για να μην σας λείψει τίποτα..''Πάντα αυτό ήταν το ''χαπάκι''της.
Τα σκέφτεται τώρα και της έρχεται να γελάσει δυνατά.Με πίκρα.Με πόνο..
''Τόσα χαμένα χρόνια..Και το αποτέλεσμα..ποιο...μου λες;''
Σέρνει τα βήματα της ως το γραφείο της.Διορθώνει λίγο το καρφιτσωμένο -σαν-να-μην-τρέχει-τίποτα-χαμόγελο της..

Οι ώρες,της χτυπάνε μια μια το κεφάλι.Η επιστροφή στο σπίτι γίνεται αργά το βράδυ.Ενα ελαφρύ,παιχνιδιάρικο αεράκι που τρυπώνει απο το ανοιχτό παράθυρο,θέλει να παίξει με τα μαλλιά της.Εκείνη το αφήνει.Κάτι της ψιθυρίζει στο αυτί.Εκείνη γελά.Αθώα..παιδικά..Αισθάνεται μικρούλα.Στη ζεστή,γεμάτη θαλπωρή αγκαλιά της μητέρας της.Εκεί που τίποτα δεν μπορούσε να την βλάψει.Κοιτάζει τα αστέρια.Πόσες ιστορίες άραγε έχουν να της πουν;Γλυκόπικρες,παραμυθένιες..Σκέφτεται να της εκμυστηρευτεί στο ιστολόγιο της.Μα δεν βρίσκει το κουράγιο.Το έχει αφήσει να αιωρείται στη μπλογκόσφαιρα.Να ταξιδέψει για λίγο μακριά της..Να κόψει τον ομφάλιο λώρο που την έδενε μαζί του.

Στρίβει στο μικρό γνώριμο πια δρομάκι.Σε λίγα λεπτά απο τώρα,θα βρίσκεται στις αγκαλιές των παιδιών της.Εκεί που θα κρυφτεί.Θα ''μυρίσει''το άρωμα της δικής της μανούλας και θα νιώσει ασφαλής και ευτυχισμένη..όπως τότε..Στέλνει μια βουβή καληνύχτα στα αστέρια.Κλείνει το μάτι στο αεράκι που της κράτησε συντροφιά και γυρίζει το κλειδί στην πόρτα..Μια ακόμη μέρα,φτάνει στο τέλος της..''
via
..ο προβολέας κλείνει το ίδιο ξαφνικά όπως άνοιξε.Μένω να κοιτάζω το κενό σαν υπνωτισμένη.Ρίγη διαπερνούν το κορμί μου και σφίγγω τη ζακέτα μου.Χαμηλώνω τα μάτια.Αυτό το κορίτσι.Αυτή η τόσο κουρασμένη ψυχή της.Να ψάχνει μέρος να ξαποστάσει και να μη βρίσκει.Πόσες ομοιότητες..πόσα κοινά..τα μεγάλα-χαμογελαστά κάποτε-μάτια της.Οι σκυφτοί ώμοι.
Δεν είναι καθόλου ωραίο τελικά να βλέπεις με το ζόρι τα λάθη σου.Τη ζωή σου.Να έχεις ενα προβολέα που θα φωτίσει κάθε σκοτεινιά της.

Το μολύβι,ακόμη με κοιτά παραπονεμένο.Ακουμπάω απαλά την άκρη του.Εκείνο σαν να το καταλαβαίνει,έρχεται και κουρνιάζει στη χούφτα μου.Μπλέκει με τα δάχτυλά μου και μου λέει..

''Ελα,κάνε αυτό που ξέρεις.Βάλε στη σειρά τα συναισθήματα σου.Μη τα φοβάσαι μικρή.Είναι κομμάτι σου..''

πι.ες.ούτε εναν τίτλο της προκοπής δεν μπόρεσα να βάλω..έχεις καμία ιδέα;

21 σχόλια:

Evi @ sexta-feira είπε...

Το διαβασα μονορουφι. Πριν 1,5 μηνα ημουν αυτο το κοριτσι, χωρις παιδια, αλλα με πολλες υποχρεωσεις και μακρια απο τον αντρα μου μονο και μονο για να ανταπεξελθω σ'αυτες. Ωσπου ενα βραδυ τρακαρα κ στη μεση τπυ δρομου, μονη μου, συνειδητοποιησα οτι ειχα λαθος προτεραιοτητες.

Αν νιωθεις οτι εχει ερθει η στιγμη για αλλαγες, τολμησε το, μην περιμενεις να συμβει κατι τρομακτικο για να σε σπρωξει.

Συγγνωμη αν το σχολιο μου ειναι λιγο "σκληρο", αλλα στο στελνω μεσα απο την καρδια μου.

Να εισαι καλα!

princess είπε...

Να πάνε όλα καλά!!!! "Μια ευχή στ' αστέρια"!

blogolicious Editoriolista είπε...

'Oχι, δεν έχω καμία ιδέα. Και να σου πω, δεν με ενδιαφέρουν οι τίτλοι, με ενδιαφέρουν αυτά που περιέγραψες. Και αυτό που (προσπαθείς) να μας πεις, μου αρέσει γιατί μου είναι οικείο. Το έχω περάσει, το περνάω και θα το ξανα περάσω σίγουρα. Για αυτό το κουβάρι, όταν πρωτοξεκίνησα (και το είχα ανάγκη) σκέφτηκα πολλές φορές να γράψω κάτι. Αυτό το κουβάρι, με έφερε σήμερα εδώ και ξεκίνησα την πολυλογία. Μετά από καιρό τα νήματα στο κουβάρι πήραν χρώμα και βρέθηκε η αρχή του. Έρχεται η στιγμή που όλα πέρνουν τη θέση τους, την πραγματική τους διάσταση και νιώθεις καλά.Μια γλυκιά καληνύχτα!

BUTTERFLY είπε...

Εχουν σημασια οι τιτλοι; Ασχημο να βλεπεις με το ζορι τα λαθη σου, αλλα απο την αλλη ειναι μια ευκαιρια για νεα ξεκινηματα. Ο προβολεας εξαλλυ φωτιζει τα παντα και λαθη, αλλα και σωστα!

me (maria) είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν οι αγκαλιές...αυτές μας κρατάνε για να συνεχίζουμε ο καθένας στα δικά του ζόρια...
Πώς το λέει η Παπαδάκη...κάτσε να δεις..
"...το χειρότερο για έναν άνθρωπο είναι να μην τον περιμένει κανείς. Στο σπίτι, στο κρεβάτι, στο σταθμό.
Να μην υπάρχει μια αγκαλιά να τον δεχτεί..."

Πάρε το χρόνο σου κοριτσάκι, αλλά θα σε περιμένουμε...φιλιά!

Μάχη en Zwh by Stylicious my friend είπε...

Η γυναίκα που θα είναι πάντα ένα κορίτσι!

Αυτό θα ταίριαζε ως τίτλος σε αυτό που πήρα εγώ από το άρθρο σου!

Με συγκίνησες αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτά που γράφεις γίνονται έτσι απλά εικόνες στο μυαλό μου και αυτό είναι το πιο μαγικό της συγγραφής/διήγησης!!!!

Congrats!!!

confusedmind είπε...

Ακόμα και όταν το μολύβι σε κοιτά παραπονεμένο έχεις ένα μοναδικό χάρισμα.
Το χάρισμα που με μάγεψε από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο Mystickland! Μη φοβάσαι τίποτα μικρή....όλα θα μπουν σε μια σειρά!! Σε φιλώ*

Georgette B. είπε...

Τίτλος? "...κι η δική μου, ιστορία".Φιλιά κοριτσάκι!

sundayspoon είπε...

"Μια αγκαλιά"
Αυτόν τον τίτλο θα έβαζα. Κι αυτό ακριβώς θα χάριζα σε τούτο το κουρασμένο κορίτσι. Μια αγκαλιά να ξαποστάσει και να σκεφτεί. Για να μπορέσει να πάρει αποφάσεις και να αναλάβει δράση. Για τον εαυτό της και για τους αγαπημένους της. Μια αγκαλιά, έτσι απλά...
Σε φιλώ, καλή μου.

kwnnie είπε...

Φάση είναι,θα περάσει. Εγώ έτσι λέω!
Βάλε το καλό σου φορεματάκι,το πιο λαμπρό σου χαμόγελο και περίμενε τα καλύτερα που έρχονται:)

Lyriel B είπε...

Φιλαράκι μου γεια σου :)
Θα συμφωνήσω με τη Evi σήμερα.
Και θα προσθέσω, μην καταπιέζεσαι και μη στεναχωριέσαι
για πράγματα του παρελθόντος και "λάθη" και τίποτα.
Κι αν βρίσκεσαι σε κομβικό σημείο της ζωής, κάνε μια στάση
χωρίς πολύ πολύ άγχος και κριτική απένταντι στον εαυτό σου
-λάθος και σωστό δεν υπάρχει- υπάρχει μόνο αυτό που ήταν και αυτό που
είναι τώρα. Ο εγωισμός μας πληγώνεται όταν βλέπουμε τα "λάθη" μας, όχι η ψυχή μας όμως.
Η ψυχή μας ξέρει, πως ότι έγινε έγινε και όλα αυτά είναι που μας έφεραν εδώ.
Μπορεί να στα έχω ξαναπεί πολλές φορές, αλλά τι να κάνω, σ'αγαπώ <3
Είμαι εδώ, μη το ξεχνάς (το λέω και πρακτικά και ηθικά, αν χρειάζεται οτιδήποτε,
χτύπα την πόρτα, ξέρεις που είμαι ;)
Φιλιά κοριτσάρα μου!

Parents Land Gr είπε...

Τελικά ένα κείμενο μπορεί να σε τραβηξει και χωρίς τίτλο. Αρκει να αγγιξει τις καρδιες αυτώ που το διαβάζουν. Να το αισθανθουν δικό τους.

mammy on line είπε...

Μα νόμιζα ότι αυτός ήταν ο τίτλος!
Τελίτσες στη σειρά που δηλώνουν το κενό, την αφωνία, τις μπερδεμένες σκέψεις που δεν αποφασίζουν να μπουν σε έναν λογικό ειρμό.
Δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο το κείμενο αγγίζει χορδές του καθε αναγνώστη ίσως διαφορετικές, ίσως ίδιες αλλά σίγουρα τόσο ανθρώπινες.
Πολλές φορές μπαίνω στον πειρασμό να κατεβάσω τον διακόπτη να μείνω στο απόλυτο κενό, χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα για να κοιτάξω ξανά μέσα μου. Άλλες φορές το καταφέρνω άλλες πάλι όχι....

marie είπε...

κάπως έτσι.. κράτησε χώρο στη ψυχή σου για τα όμορφα. θα έρθουν, πάντα έρχονται. φιλιά.

Nasia είπε...

δεν υπάρχουν χαμένα χρόνια όταν έχεις υπέροχα παιδιά!!!
φιλάκια!

Tis Annios είπε...

΄Ασε το μολυβάκι για λίγο παραπονεμένο...και ξεκουράσου...
Συνήθως όλα βρίσκουν το δρόμο τους αφού τα ξαναδούμε από απόσταση και έχει περάσει το πρώτο κύμα της θλίψης...
Με "χτύπησε" πρόσφατα και μ΄άφησε σχεδόν "παράλυτη"...αλλά το παλεύω...
Φιλιά καλή μου, όλα θα πάνε καλά...ξεκουράσου..

Craftland gr είπε...

δεν ξερω γιατι αλλα δεν μου εμφανισε την αναρτηση σου στο bloglovin και μου ελειψες και ετσι μπηκα να σε ψαξω.Βλεπω δεν εισαι στα καλυτερα σου...Μαλλον χρειαζεσαι ενα διαλειμμα να φροντισεις τον εαυτο σου!!εμεις οι μανουλες εχουμε τοσα να κανουμε που αφηνουμε τελευταιο τον εαυτο μας,καποια στιγμη μας χτυπαει το καμπανακι!!!Ολα θα πανε καλα !!!σε φιλω γλυκα!!!!

Katerina Verigka είπε...

Αγαπημένη μου, στεναχωριέμαι που νιώθεις έτσι.. Συμφωνώ με την Evi και την Lyriel..Ψάξε μέσα στην ψυχούλα σου χωρίς να την πληγώνεις, πάρε ανάποδες και κάνε αυτή την στροφή που θα σου φέρει την αλλαγή που επιθυμείς.. Θυμήσου πως η οικογένειά σου θα είναι ευτυχισμένη όταν θα είσαι και εσύ αληθινά ευτυχισμένη.. Γνωρίζω πως υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες που ως επί το πλείστον δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς αλλά σκέψου πως πάντα υπάρχουν και εναλλακτικές. Είμαι σίγουρη πως θα την βρεις την λύση.. και ό,τι θελήσεις ξέρεις που θα είμαι.. :) Να χαμογελάς, θα έρθουν καλύτερες μέρες αρκεί να ξέρουμε τι θέλουμε και να ακολουθούμε τα όνειρά μας!!

@iris είπε...

Α! Πέρασα να σου ευχηθώ καλή Μεγάλη εβδομάδα κι είδα ότι δεν την είχα δει τη δημοσίευση!
Όλα θα πάνε καλά!
Στείλε μου ένα χαμογελάκι κι εγώ σου στέλνω την αγάπη μου!
Καλό Πάσχα χαρά μου!
Φιλάκια!♥

Dimitra είπε...

Φιλεναδίτσα μου είχα καιρό να σε επισκεφθώ και βλέπω (αν και είχα καταλάβει) ότι σε βρίσκω σε ζόρικη φάση. Αν έχω καταλάβει περίπου αυτό που σε "τρώει" σου λέω οτι πριν 3 ακριβώς χρόνια, ήταν Απρίλης το θυμάμαι σαν χτες, έκανα τις ίδιες ακριβώς σκέψεις. Δουλειά, χρήματα, άνεση, καταξίωση vs Παιδιά, σύζυγος, σπίτι, χαρούμενες στιγμές. Έφτασα στα όρια μου μετά 15 χρόνια σκληρής εργασίας κ αποφάσισα να επιλέξω την οικογένεια μου κ το μεγάλωμα των παιδιών μου. Παρόλο που οικονομικά δεν υπήρχε άνεση (βλέπε στεγαστικό) και όλοι με θεωρούσαν τρελή που πήρα τέτοια απόφαση, σου ορκίζομαι οτι 3 χρόνια μετά, είναι η καλύτερη απόφαση της ζωής μου!!!! Θα σου στείλω και email.
Είμαι σίγουρη ότι εσύ θα καταλάβεις ποιο ειναι το καλύτερο για σένα κ την οικογένειά σου. Μην αγώνεσαι. Θα πάρεις τη σωστή απόφαση. Οι μανούλες ξέρουν!!!

Demi Mist είπε...

Σου εύχομαι να πάνε όλα όπως ονειρεύεσαι!
Καλό Πάσχα!
Καλή ξεκούραση!

Δημοσίευση σχολίου

 
;