Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

ο χαρταετός...

Έχω φτιάξει καφέ απο το απόγευμα και είναι περασμένες εννιά.Έχω ανάψει πολλά κεριά.Το άρωμα τους,πλημμυρίζει το χώρο.Μόνη στο σπίτι.Ηρεμία.Μερικές ώρες κατάδικές μου.
Ακούω μουσική.Ονειρεύομαι.Φαντάζομαι ενα γλυκό μέλλον.Φτιάχνω με το μυαλό μου, εναν πολύχρωμο χαρταετό και τον αφήνω ελεύθερο.Να πετάξει ως τα πιο ψηλά πατώματα του ουρανού.Να πάει πεσκέσι στο Θεο.
Να Του ζητήσει χάρη.Να Τον μαλώσει..
''Όλα τα μέτρησες,Θεε μου,μα την ψυχή μου,γιατί τη στρίμωξες σε ενα σωματάκι τόσο δα;Γιατί δεν την άφησες λέφτερη;Να φεύγει και να γυρνά όποτε εκείνη θέλει.Να μην ξέρει ''πρέπει''και ''μη''..Γιατί της έδωσες νου και γνώση;Γιατί την έμαθες να ακούει και να υπακούει;
Προσπαθώ να της καρφιτσώσω δυο πελώρια φτερά,μα της τα βγάζουν μεμιάς.Προσπαθώ να της δείξω πως να πετάει ψηλά,μα δεν βαστάνε τα πόδια της..''Δεν μπορώ''μου λέει..''Τόσες και τόσες φορές το προσπάθησα,μα δεν τα κατάφερα.Koυράστηκα...Άσε με στη γωνιά μου,ήσυχη!''με μαλώνει..
Γιατί Θεε μου,δεν τη λυπάσαι;Δεν την βλέπεις που τριγυρίζει σαν φάντασμα τις μαύρες νύχτες,φορώντας το μακρύ νυχτικό της;Προσπαθεί να κρύψει τις πληγές της.Καλοπιάνει το ασημένιο φεγγάρι,στέλνοντας του τα φιλιά της.Και αυτό προσπαθεί με τα γιατροσόφια του,να της γιάνει τις πληγές της.
Και εκείνα τα πελώρια φτερά,σαπίζουν ξεχασμένα σε μια άκρη της ζωής.Ξεφτίζουν χάνοντας την ομορφιά της νιότης τους.
Μα μη νομίζεις Θεε μου οτι δεν τα βλέπει.Κάθε βράδυ μες τη σιωπή της νύχτας,εκείνη κλαίει.Ανακατεμένα τα δάκρυα με τα λυτά μαλλιά της,γίνονται αστέρια στον ουρανό.Βλέπεις πόσα αστέρια έχει ο ουρανός σου,Θεε μου;
Είναι τα δώρα της..Τα δώρα όλων εκείνων των ψυχών που σέρνουν αργά και βασανιστικά τα βήματα τους,τις παγωμένες νύχτες..
''Μη κλαις''της ψιθυρίζει ο Αυγερινός.''Είσαι η πιο όμορφη ψυχή που έχω δει απο εδω πάνω''.Τη ραντίζει με τα γλυκόλογα του.Προσπαθεί να την καλοπιάσει.Μα εκείνη του γυρίζει την πλάτη.
Τριγυρίζει βουβή,μες τα όνειρα,προσπαθώντας να πιαστεί απο μια ξεχασμένη ελπίδα.Απο ενα πολύχρωμο χαρταετό,που στέλνει πεσκέσια στο Θεό.

10 σχόλια:

Lyriel είπε...

Μη μου στεναχωριέσαι κορίτσι μου, εμείς φτιάχνουμε το μέλλον μας, κι αν περνάμε δύσκολα, μέρες είναι και θα περάσουν. Έχουμε ο ένας τον άλλον, και έχουμε και τον χαρταετό μας :)
Μια γλυκιά καλημέρα σου στέλνω.
Τι καλά να πίναμε ένα καφεδάκι το πρωί..
Φιλί μεγάλο, έρχεται με χαρταετό *

Eri είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο, με έκανε να ξεφύγω λιγάκι.
φιλάκια πολλά!

myStickland είπε...

Καλημέρα κοριτσάκι:):)
Το καφεδάκι μας,μαζί το πίνουμε!!
Τι και αν μας χωρίσουν μερικά χιλιόμετρα;
Εμείς έχουμε τον χαρταετό μας!!!
Φιλιά πολλά :):)

myStickland είπε...

Χαίρομαι!
Φιλιά πολλά και μια όμορφη μέρα:)

@iris είπε...

Ω υπέροχα που γράφεις...νόμιζα πως στο τελείωμα θα έβλεπα το όνομα της Αλκ. Παπαδάκη .....
;-) Φιλάκια
Καλημέρα!

confusedmind είπε...

Καλημέρα φίλη μου!! Γύρισα χθες το βράδυ...μου έλειψες :)
Πανέμορφος ο "χαραετός" σου!
Μπορεί η ψυχή να προσπαθεί να πιαστεί από μια ξεχασμένη ελπίδα αλλά έχει τον πολύχρωμο χαρταετό να στέλνει πεσκέσια στο Θεό. Τι όμορφο!! Όχι μονόχρωμο, ούτε ασπρόμαυρο!!
Να έχεις μια όμορφη μέρα!! Φιλάκια πολλά!!


DIMI είπε...

Καλημέρα φίλη μου!Πολύ όμορφο κείμενο!Καλή συνέχεια καί καλή δύναμη νά σού ευχηθώ!Φιλιά!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Υπέροχο κείμενο! Μου βγάζει όμως μεγάλη...πικρία να το πω...απογοήτευση να το πω...στενοχώρια να το πω...
Εύχομαι να είσαι καλά και τα λόγια που μόλις διάβασα να είναι αποτέλεσμα έμπνευσης και μόνο και όχι ψυχολογικής κατάστασης.
Φιλάκια xxx

me (maria) είπε...

Όσο οι πολύχρωμοι αετοί μας ανεβαίνουν ψηλά υπάρχει ελπίδα...
Η ψυχή μας έχει γερά φτερά..ακόμα και όταν βρίσκονται σε αδράνεια, ξέρουμε πως είναι εκεί και με ένα άνοιγμα μπορούν να επισκιάσουν όλα τα άσχημα!
Φιλιά πολλά!

Mary είπε...

τι όμορφο κείμενο! το ειχα πολύ ανάγκη να διαβάσω κάτι τέτοιο! ας ελπίσουμε ότι η κάθε ταλαιπωρημένη ψυχούλα στο τέλος θα βρει αυτό που θα την ηρεμήσει... :(
http://clipit.blogspot.gr/

Δημοσίευση σχολίου

 
;