Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ιδανικέ μου,αναγνώστη..

..o Aύγουστος είναι ενα μήνας περισυλλογής για εμένα.Έχω ενα βουνό απο ελεύθερο χρόνο,για να κάνω ''ταβανοθεραπεία'',να χαζέψω αμέτρητες ώρες στο ίντερνετ με τη δικαιολογία οτι ψάχνω συνταγές,να  δοκιμάσω το καινούριο εκκεντρικό μακιγιάζ που βλέπω στις πασαρέλες και μετά να βγάζω φωτογραφίες για να γελάμε,να φτιάχνουμε DIY βίντεο με τα κορίτσια μου και να κάνουμε διάφορα χαζά μιμούμενες τις διάφορες beauty gurus,που κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες στο youtube..(άσχετο:αν μπορώ να βάλω ίσια τη γραμμή eyeliner,λέγομαι make up artist?..τότε εγω έχω πτυχίο αγαπητέ μου αναγνώστη,γιατί μπορώ να κάνω και φωτοσκιάσεις..αμε!)..Να κοιμηθώ ότι ώρα θέλω χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζω το ρολόι μου κάθε τρεις και λίγο,να χουζουρέψω όσο θέλω την επόμενη μέρα,να φτιάξω ενα πλούσιο πρωινό και να το φαω κατά τις 2 το μεσημέρι,να πάω στη θάλασσα νωρίς και να φύγω μόλις τα πρώτα αστέρια στον ουρανό κάνουν την εμφάνιση τους..Να κακομάθω τη πιτσιρίκα που κρύβω επιμελώς μέσα μου, όσο θέλω.Να της επιτρέψω να κάνει ότι εκείνη θέλει.Γιατί μόλις ο Σεπτέμβρης έρθει,τότε όλα αυτά διαλύονται  με το πρώτο δυνατό κύμα της καθημερινότητας,σαν πυργάκια στην άμμο.Τότε οι 24 ώρες της ημέρας,φαντάζουν ξαφνικά τόσο λίγες.Το ξυπνητήρι αρνείται να καταλάβει οτι το προηγούμενο βράδυ,άργησε να με πάρει αγκαλίτσα ο Μορφέας και χτυπάει σαν δαιμονισμένο απο τα άγρια χαράματα.!Πρέπει μέσα σε λίγη ώρα να ετοιμαστούμε,να πάω τα παιδιά σχολείο,μετά σούπερ μάρκετ,μετά μαγείρεμα,δουλειές,να προλάβω να ξεφυλλίσω όμορφες σκέψεις,να προλάβω να πάρω τα παιδιά απο το σχολείο,να φάμε γρήγορα γιατί πρέπει να πάω στη δουλειά περιμένοντας το διάλλειμα για να πάρω μια ανάσα,εκείνα φροντιστήριο,το βράδυ να προλάβουμε να πούμε τα νεα της ημέρας,να διάβασουμε και το παραμύθι της καληνύχτας..και κάπως έτσι πάει όλη η εβδομάδα,μέχρι να έρθει το πολυπόθητο σαββατοκύριακο που επενδύω κάθε φορά πολλά πάνω στις πλάτες του και πόσα μπορεί να αντέξει μου λες;Αν κουράστηκες και μόνο που τα διαβάσαμε μαζί,σκέψου να τα ζεις!Αν έχεις και εσυ οικογένεια και περνάνε όλα απο τα χεράκια σου..καλώς ήρθες στο κλαμπ!
Μα όσο και αν ο Αύγουστος σέρνει τα πόδια του ως την έξοδο,εγω τον ξεγελάω όσο μπορώ με διάφορα κόλπα και τεχνάσματα,για να παραμείνει όσο μπορεί στη ζωή μου.Αρνούμαι να βγάλω τις flip flop σαγιονάρες μου και να στριμώξω το καλοφτιαγμένο πεντικιούρ μου μέσα στις άβολες γόβες μου.Αρνούμαι να βάλω ναφθαλίνη στο μαγιό μου.Αρνούμαι να βγάλω την αντηλιακή μου και να βάλω το σούπερ μακιγιάζ που θα με κάνει αυτόματα πιο φωτεινή-πιο νεα-πιο όμορφη.Αρνούμαι να βγάλω και τον τελευταίο κόκκο άμμου απο τα μαλλιά μου,λούζωντας τα με το σαμπουάν του καθωσπρεπισμού..Αρνούμαι να αφήσω τις όμορφες νύχτες μου,μόνες,να χαρίζουν το νέκταρ τους σε άλλους ''καλλιτέχνες''.Γιατί ιδανικέ μου αναγνώστη,τις πιο τρελές μου σκέψεις και αποφάσεις τις έχω κάνει νύχτα.Τα πιο όμορφα σχέδια τα έχω κάνει αργά τη νύχτα.Και αυτό μπορεί να στο επιβεβαιώσει το μικρό πράσινο τετραδιάκι μου.Που μπορεί να έχει τον παραπλανητικό τίτλο''Συνταγές''στο εξώφυλλο του,αλλά εμείς οι δυο ξέρουμε οτι δεν περιέχουν αλεύρι,αυγά,βούτυρο..Γιατί εκεί μέσα,υπάρχουν οι δικές μου συνταγές για την ευτυχία.Για τον πόνο.Για την αγάπη.Το νοιάξιμο.Τη φιλία.Τον έρωτα.Το τραβολογάω απο δω και απο κει και γράφω οτι μου κατέβει στο μυαλό.Που μετά μπαίνουν όλα σε μια σειρά και βρίσκω τη λύση.Διέξοδο.Καταφύγιο. Αυτά είναι τα απομνημονεύματα μου.Η προίκα μου.Μετά απο πολλά χρόνια,όταν το διαβάσουν οι επόμενες γενιές που θα ακολουθήσουν,να με έχουν στο μυαλό τους,σαν εκείνο το κορίτσι,που δεν το έβαζε κάτω.Που αγαπούσε πολύ και με πάθος.Που συγχωρούσε τους άλλους.Που τους νοιαζόταν όσο εκεί που δεν έπαιρνε.Και ας με κορο'ι'δεύουν οτι έχω καβαλήσει το ροζ συννεφάκι μου.Εμένα αυτό με κάνει ευτυχισμένη..Και με βοηθάει να τα βγάζω πέρα.Άλλοι γκρινιάζουν..Εγω χαμογελώ.Άλλοι φωνάζουν.Εγω δίνω φιλιά..

..Που της άρεσε  να γράφει..Να γράφει ιστορίες για καληνύχτα.Γράμματα..Μάλλον πρώτα άρχισα να γράφω και μετά να μιλάω:)Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια,παιδί ακόμα, είχα γράψει το δικό μου μυθιστόρημα.Και του είχα κάνει και ζωγραφιές.Και καρδούλες.Αργότερα στο σχολείο,ήμουν η αγαπημένη της δασκάλας.Έγραφα την καλύτερη έκθεση.Είχα κερδίσει σε διαγωνισμό ''ιδεών''το πρώτο βραβείο,θυμάμαι.Ήμουν, δεν ήμουν 8 χρονών.
Έτσι απλά,πέρυσι τον Αύγουστο-μήνας περισυλλογής,τα είπαμε..*)σκέφτηκα να φτιάξω αυτό εδω το χώρο,που θα συναντούσα τις φίλες μου και θα συζητούσαμε όλα αυτά που συνοδεύουν μια κοριτσίστικη παρέα και όχι μόνο.Μόδα,ομορφιά,γεύσεις,ιστορίες να σκεφτείς και πολλά άλλα..
To blogging,λοιπόν  ίσως υπήρχε πάντα μέσα μου.Απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή,να φανερωθεί.Πριν ενα χρόνο,δεν πίστευα οτι θα ''απατούσα''το μολύβι μου,με ενα πληκτρολόγιο.Μα όσο και αν στην αρχή ξεκίνησα δειλά και με φόβο,αργότερα άφησα τη δίνη του να με συνεπάρει.Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους,έτσι όπως πραγματικά πρέπει να γνωρίζουμε κάποιον.Απο τα μέσα του.Να μην τον επιλέγουμε απο αυτά που φοράει ή του ''φόρεσαν''.Να μη μας νοιάζει αν έχει οικονομική επιφάνεια,περίοπτη θέση στη κοινωνία.Να μην στοχεύουμε στο τι υλικό μπορούμε να κερδίσουμε απο τη παρέα μαζί του.Να μη μας κερδίζει η ομορφιά του.Μα να μας ξετρελένει η ομορφιά εκείνη που δεν φαίνεται..Εκείνη που έχει φυλαγμένη στην καρδιά του για λίγους και καλούς.Εδω μέσα όλοι είμαστε ίσοι.Όλοι είμαστε το ίδιο όμορφοι..Γιαυτό δεν με νοιάζει πόσους αναγνώστες θα έχω.Αλλά ποιούς...Γιατί εμένα με νοιάζεις εσυ,ιδανικέ μου αναγνώστη.Εσυ που δεν θα μου χα'ι'δέψεις τα αυτιά,που θα έρθεις στην παρέα μου μόνο γιατί περνάς καλά μαζί μου,με έχεις διαλέξει ανάμεσα απο τόσους που υπάρχουν στη blogοχώρα,που νοιάζεσαι,μου δίνεις συμβουλές,με αφήνεις να σου γκρινιάζω και μετά με ενα πατ πατ στον ώμο,μου λες:''πάμε γι'άλλα;''..
Γιατί ξέρεις τη δική μου ζωή δεν  τη χαρακτήρισε ποτέ η ευκολία,το βόλεμα...Και αν κάποιοι βγάζουν αυτόματα και βιαστικά συμπεράσματα,για μερικές όμορφες χαρούμενες  φωτογραφίες,που μπορεί να δουν σε διάφορα blog,τότε λυπάμαι.Εγω δεν θα ακολουθήσω το παιχνίδι τους.Γιατί εδω μέσα θέλουμε να ξεφεύγουμε απο την καθημερινότητα μας.Να θυμηθούμε πόσο όμορφα περνάμε όταν είμαστε όλοι μαζί.Όταν γελάμε δυνατά και ξορκίζουμε το κακό.Να ανεβάζουμε γλυκιές,αισιόδοξες σκέψεις..Να βλέπουμε ευτυχία..Να είμαστε χαρούμενοι με τη χαρά του μοιράσματος και λυπημένοι με τη λύπη τους.Γιατί τα προβλήματα θα είναι πάντα εκεί.Είτε το θέλουμε είτε όχι.Στο χέρι μας είναι να μπορούμε να βρίσκουμε ανάσες δροσιάς.Αν είναι μέσα απο κεφάτες αναρτήσεις,απο όμορφες οικογένειες που φιγουράρουν στο φακό,απο φανταστικά ταξίδια,λαμπερές παραλίες,απο γευστικές λαχταριστές συνταγές,τότε ακόμα καλύτερα.Γιατί η ζωή,συνεχίζεται,ιδανικέ μου αναγνώστη.Με τα όμορφα ή τα άσχημα της.Στο δικό σου χέρι είναι πως θα τη κουμαντάρεις και πως θα φανεί στο δικό σου καθρέφτη..Αν κάποιος δεν το δέχεται αυτό,τότε δεν τον θέλω για φίλο μου.Γιατί έτσι είναι οι φίλοι.Ακόμη και οι διαδικτυακοί.Αυτοί που θέλουν να μαθαίνουν νεα μου,έρχονται για ενα ''καλημέρα''και περνάνε ώρες,ανοίγοντας την καρδούλα τους.Μερικές φορές βουρκώνουμε μαζί,κλαίμε,γελάμε,διηγούμαστε ιστορίες,μοιραζόμαστε εμπειρίες και αποχαιρετιόμαστε με ενα ξαλάφρωμα στη καρδιά,με ενα''τα ξαναλέμε''..
Εσυ είσαι ο ιδανικός μου αναγνώστης..Αυτός που θέλω να είναι πάντα μαζί μου.Για όσο αυτό εδω το ''ημερολόγιο εξέλιξης''μου κρατάει συντροφιά.Μέχρι να κόψω τον ομφάλιο λώρο και πετάξω μακριά!!
Μέχρι να αναβοσβήσει στην οθόνη σου το μήνυμα:''Λυπούμαστε αυτό το ιστολόγιο,δεν υπάρχει..''
Σε ευχαριστώ..

17 σχόλια:

Evi @ sexta-feira είπε...

Ωραια τα λες και συμφωνω απολυτα! Κι εγω προσποιουμαι οτι ειμαι ακομα διακοπες κι ας χρειαζεται να αρχισω δουλεια απο σημερα (εστω λιγη).

Ελπιζω να μην αναβοσβησει το μηνυμα της καταργησης συντομα. Αυτο το λιγο διαστημα που διαβαζω το μπλογκ σου μου κραταει καλη παρεα! :)

Καλημερα και καλη βδομαδα!

miranta είπε...

Εύχομαι το ροζ συννεφάκι σου να μην αλλάξει ποτέ...χρώμα!Είναι ηρωικό να προσπαθείς πάντα τα πράγματα να τα βλέπεις από την δική σου όμορφη πλευρά,αυτό προσπαθώ να κάνω και γω άλλωστε,όπως επίσης ηρωικό είναι και το να μοιράζεσαι.Και εσύ τα κάνεις όλα πολύ καλά!Keep walking...

me (maria) είπε...

Μην τυχόν και δω ποτέ στην οθόνη αυτό το παλιομήνυμα...δε θα στο συγχωρέσω ποτέ!!
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα...μίλησες στις καρδιές μας!!

myStickland είπε...

Αχ..Μαράκι μου γλυκό!!

Katerina Verigka είπε...

Έχεις σκεφθεί πραγματικά να γράψεις ένα μυθιστόρημα;; Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που έγραφες την καλύτερη έκθεση!!:)
Συμφωνώ τόσο πολύ με αυτό που είπες :"Γιατί ξέρεις τη δική μου ζωή δεν τη χαρακτήρισε ποτέ η ευκολία,το βόλεμα...Και αν κάποιοι βγάζουν αυτόματα και βιαστικά συμπεράσματα,για μερικές όμορφες χαρούμενες φωτογραφίες,που μπορεί να δουν σε διάφορα blog,τότε λυπάμαι.[..]Γιατί εδώ μέσα θέλουμε να ξεφεύγουμε απο την καθημερινότητα μας." Ακριβώς αυτό εκπροσωπώ κι εγώ μέσα από το blog μου.Ό,τι είπες σε όλη αυτή την παράγραφο. Και χαίρομαι που κάποιοι το καταλαβαίνουν και έχουμε διαδικτυακή χημεία!Είναι όμως και λίγοι που νομίζουν ότι ζω σε άλλο κόσμο αλλά δεν πρέπει να μας απασχολεί αυτό!Εμείς θα συνεχίσουμε ενάντια στην μιζέρια που μας επιβάλλουν!Με κάθε τρόπο! Τα φιλιά μου!!


myStickland είπε...

Ευχαριστώ και εγω αυτό εύχομαι!!

myStickland είπε...

Kαλημέρα και καλή εβδομάδα!!
Μακάρι να κράταγε το καλοκαίρι πολυ και γιατί οχι; ίσως και για πάντα..
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...
xxx**)

confusedmind είπε...

Αι στο καλό σου! Με συγκίνησες! Τι να πω εγώ μετά από όλα αυτά...θα είναι όλα φτωχά! Φιλάκια!!

myStickland είπε...

Με τιμά πολύ αυτό που σκέφτηκες,αλλά νομίζω δεν θα ήμουν καλή πίσω απο τις σελίδες ενός βιβλίου.Απο την άλλη όταν μοιράζομαι τις σκέψεις μου με άλλους,δίνω και ενα κομματάκι απο τη ψυχή μου.Δεν θα ήθελα να το πάρουν μερικοί και να το ποδοπατήσουν.Να μην το εκτιμήσουν όσο πρέπει.
Παρόλαυτα,εμείς εδω,θα μπορούμε ελεύθερα να ''κάνουμε τα δικά''μας και θα κλείσουμε τη πόρτα στους κακούς λύκους,που όσο και αν φυσάνε με μανία,δεν θα καταφέρουν να γκρεμίσουν το σπιτάκι μας!!
Καλημέρααα**)

myStickland είπε...

Φιλιά πολλά Παρασκευή μου!!
Ευχαριστώ**)

Nasia είπε...

συμφωνώ,λίγοι και καλοί....
καλημέρα!

Maria είπε...

Πες μου πως το καταφέρνεις αυτό; Κάθε φορά να μένω άφωνη από το γράψιμο σου!!!! Συνέχισε έτσι για πολύ καιρό ακόμα!!!!! Πολλά Φιλιά!!!!

princess είπε...

Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να αντικρύσω το μήνυμα "λυπούμαστε αυτό το ιστολόγιο δεν υπάρχει"! Μέσα από το blogging ανακάλυψα κι εγώ ανθρώπους με τις ίδιες ανησυχίες, όνειρα, προσπάθεια για μια καλύτερη κι ευτυχισμένη ζωή ... Αυτό το πάρε δώσε στην μπλογκογειτονιά πολλές φορές με έχει κάνει να ψαχτώ, να σκεφτώ, να πάρω μια ανάσα, να δω την ελπίδα να μου κρυφογελάει!!!! Δεν θα πω τίποτε άλλο παρά μόνο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ "για όλα όσα μου έχεις χαρίσει" κι ας μην το ξέρεις!!!!!!!!! Σε φιλώ και σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!

FLORA GIA είπε...

Αχ κορίτσι μου μην αφήνεις τον Αύγουστο να φεύγει. Τράβα τον πίσω όσο μπορείς και να τον ευχαριστηθείς. Πάρε τον μαζί σου και τους άλλους 11 μήνες. Ξέρεις εγώ όταν ήμουν στις πολύ μαύρες μου, έλεγα που θα πάει θα περάσει η μέρα και το βράδυ θα δω ένα όνειρο που κανείς δεν θα το έχει δει.
Έτσι πέρασα πολλές δυσκολίες της ζωής μου. Έτσι κι εσύ να λες -που θα πάει θα ξανά έρθει ο Αύγουστος και ως τότε τον έχω δέσμιό μου αυτόν που πέρασε.
Με αυτή την δυναμικότητα θα κρατάς εικόνες και χαλάρωση ακόμη και στις ζόρικες καταστάσεις των υπολοίπων μηνών.
Μην το βάζεις κάτω γιατί εμένα με πήρε από κάτω και τώρα αντί για όμορφα όνειρα το βράδυ παθαίνω κρίσεις πανικού.
Ελπίζω να μην σου την χάλασα τη διάθεση, Να είσαι εκεί στην μπλογκογειτονιά να τα λέμε να παίρνουμε ανάσα από τη σκληρή ζωή.
Για σένα και από μένα ζεστή αγκαλιά
Φλώρα

Taelia είπε...

Είναι απίστευτο πως κάτι που ξεκινάς δειλά δειλά πιστεύοντας πως θα είσαι μόνος, συνεχίζεται με παρέα που μεγαλώνει, αυξάνεται, σε καταλαβαίνει, κάνει την ημέρα λίγο πιο όμορφη! Αυτό που μου αρέσει με αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο είναι πως αντιμετωπίζεις τον άλλο όπως είπες, βασισμένος στην καρδιά του κι όχι στην εμφάνιση και την πρώτη εντύπωση.. Θα είναι κρίμα ένας άνθρωπος που σκέφτεται και γράφει όπως εσύ, κι ας μην σε ξέρω καιρό, να κλείσει έτσι το ημερολόγιό του και να αποκλείσει τόσους ανθρώπους που νοιαστήκανε, που περάσανε χρόνο γνωρίζοντας τον κόσμο του..
Καλή εβδομάδα να έχεις!
Και από τον ροζ συννεφάκι σου, εύχομαι, να μην κατέβεις ποτέ!!

DIMI είπε...

Πολύ όμορφη η σημερινή σου ανάρτηση φίλη μου!Κάπως έτσι νοιώθουμε όλοι όταν τελειώνη τό καλοκαιράκι!Καλή συνέχεια!Πολλά φιλάκια!!

evonita είπε...

μου αρέσουν πολύ οι σκέψεις σου και συμφωνώ απόλυτα με όσα λες.. μην κατέβεις ποτέ από το ροζ σύννεφο, θα ρθω και γω για παρέα!!! φιλάκια!! :)

Δημοσίευση σχολίου

 
;