Από εδώ οι ασυνάρτητες σκέψεις.. χάρηκα!

Κάποιες φορές όπως σήμερα, θες να βάλεις τέρμα τη μουσική να μπερδέψει τις σκέψεις σου. Να τις διαλύσει και να μη θυμούνται από που άρχισαν και τι ήθελαν να καθυστερήσουν.

Ο χρόνος παίζει το δικό του παιχνίδι σε αυτόν τον κύκλο. Ξεκινάει να σε χαιδεύει και στο τέλος στέκεται απέναντι να σου λέει τι δεν έκανες καλά και δεν πρόλαβες να τον φτάσεις στη διαδρομή που ορίζει εκείνος. Άδικη μοιρασιά ποιος ξέρει. Μόνο να ανακατευτείς μένει, για να μάθεις.

Και πάλι ένταση να κυλήσουν οι γραμμές μόνες τους.

Ποιες εξηγήσεις να δώσεις τώρα; Ακούς τον αγαπημένο σου ρυθμό, τη δροσιά που μπαίνει από το παράθυρο και ανακουφίζεσαι. Υπόσχεσαι να βάλεις ένα όριο σε αυτά που μπορούν να σε επηρεάζουν, να αποκτήσεις τη δική σου ελευθερία. Να κάνεις αυτό που θες χωρίς ενδοιασμούς. Να στείλεις εκείνο το μήνυμα, να πάρεις την απόφαση να ρισκάρεις, να αφήσεις τη σιγουριά και τα στηρίγματα, να φας τα μούτρα σου γιατί έτσι θα είσαι εσύ. Εσύ με σένα. Με τα καλά και κακά..

Δυστυχώς δεν πάει πιο τέρμα αυτό.

Σαν κινούμενη άμμο έχεις σχεδιάσει στο λευκό χαρτί τα θέλω και τώρα τα κυνηγάς να μη χαθούν. Ερωτήσεις πολλές που δεν θες να απαντήσεις. Θες μόνο να βάλεις τελεία και μετά να ορίσεις ποιο θα είναι το κεφαλαίο γράμμα σου. Με αυτό που θα αρχίσεις το καινούριο κεφάλαιο της μέρας και θα είναι όλο δικό σου. Και θα λέει ο,τι θες εσύ. Με όποια μουσική σ αρέσει να χορεύεις. Και όποιους στίχους σου έρχονται χωρίς ομοιοκαταληξία για να υπάρχει το αλατοπίπερο. Αυτό που τελικά ορίζει τα πάντα.

Και πώς παίζει αυτό που θες τη κατάλληλη στιγμή! Μα που πήγε η ένταση;

Ναι μάλλον λείπει η ένταση. Ποτέ δεν το ήξερες πόσο σημαντική είναι να υπάρχει γύρω σου. Θα επανορθώσεις. Εδώ μπροστά στις υποσχέσεις που σε αποδοκιμάζουν, στις τύψεις, στο χρόνο, στην αισιοδοξία που πιστεύει σε σένα και στο δυνατό σου όνειρο ορκίζεσαι.

Άφησε για λίγο τη σκέψη να ακολουθεί τη μουσική που αγαπάς. Πόσο ήρεμος θα νιώσεις!!

Ο κόσμος σου.. #2

Απλώνεις το χέρι σου που τρέμει. Σε μια ύστατη προσπάθεια, κάνεις μια τελευταία ευχή.. μακάρι τίποτα να μην παίρνεις σαν δεδομένο στο εξής. Εύχεσαι δυνατά. Σαν να θες να σ ακούσουν τα λεπτά που έμεινες καρφωμένη στην πληγωμένη σου αλήθεια. Στο ασφαλές σου καταφύγιο με μια γρήγορα ματιά, όλα μοιάζουν αναταραγμένα, σαν μόλις να πέρασε ένας τυφώνας και τα παρέσυρε. Και κλαις που δεν έμεινε τίποτα και ύστερα πάλι σκουπίζεις τα δάκρυα με τη σκέψη ότι "ίσως είναι καλύτερα έτσι". Είχες ακούσει πως σημασία έχει να μείνουν τα απαραίτητα. Ακόμα και τα χέρια όσων κάποτε σκόρπισαν τη σκόνη τους πάνω σου (γιατί δεν ήξεραν το ρόλο που είχες στη ζωή τους). Μα τώρα ξέρεις. Στο χείλος του γκρεμού έρχεται πάντα μια υπόσχεση. Ο,τι θα γεννηθείς ξανά.

Γιατί το "ξανά" έχει για σένα την αρχή. Να βουτήξεις όσο πιο βαθιά μπορείς μέσα σου. Να τα δεις όλα καθαρά και μακριά από τις ωραίες αναγνώσεις τους. Και μετά να ψάξεις για τον θησαυρό. Στο καθετί.

Να σταματήσεις ο,τι γύρω στροβιλίζεται και να τινάξεις τα πληγωμένα φτερά σου.Να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα και ας διαμαρτύρονται τα μάτια.Να αφήσεις τον άνεμο να πάρει μακριά όλες τις έννοιες και τα προβλήματα.Να ξεκινήσεις με βήμα γοργό εμπρός.Να τρέξεις.Να χαθείς στα όνειρα που ξεδιπλώνονται μπροστά σου.Να απλώσεις τα χέρια και να αγγίξεις το πιο ψηλό σύννεφο στον ουρανό σου.Να γελάσεις δυνατά.Να φωνάξεις,να ακούσεις την ηχό να λέει το όνομά σου.

i don't want a hug, i need your hug**

Λίγο που κάποιες σκέψεις δεν βγαίνουν από το μυαλό μου (και θέλω να τις ξεγελάσω με άλλες), λίγο που έχει καιρό να γραφτεί κάτι στο ημερολόγιό μας.. και λίγο που καλοκαίριασε (το λέμε και επίσημα;) και είναι ωραία, σκέφτηκα να πατήσω "νέα ανάρτηση" και να ξεχυθούν όσα έχουν πιάσει το χώρο τους. Εσύ εξέλαβέ το σαν ένα μικρό διάλειμμα για #truelove διαφημίσεις. 

Όσο αυτά τα ποστ κυκλοφορούν τριγύρω, η ρομαντική μου πλευρά δεν λέει να ησυχάσει. Τα κόπι-πέιστ παίρνουν φωτιά και καρδούλες αναπηδούν τρελαμένες σε κάποιο σοσιαλ. Τις κρατάω και συνεχίζω να σκέφτομαι. 

Πόσο σημαντικό είναι λες να σ αγαπούν δυο χέρια και να δίνουν όλη τη ψυχή τους για να σε πιάσουν; Τι να τα κάνεις τα 5, 10, 30 ζευγάρια χέρια.. αν είναι απλώς να σε κρατούν;

Και τι να σου πω τώρα γι αυτά τα δύο που τα χεις ξεψαχνίσει, τους έχεις βάλει τρικλοποδιές για να πέσουν, να λασπωθούν (μήπως και μια ώρα αρχύτερα σου φανερώσουν τον πραγματικό εαυτό τους) κι όμως εκείνα σκουπίστηκαν χωρίς ματιά να πάρουν από μέσα σου. Και καμιά ατέλεια δεν τα κράτησε μακριά, κανένα όνειρο δεν τα εμπόδισε να το σφίξουν σαν δικό τους. Πώς να τ αφήσεις; Πώς να μη τα ξεχωρίσεις; "Αυτή τη ρομαντική μου πλευρά να δεις που χρόνια την απαρνιόμουν και μου βγαίνει μαζεμένη" λέει και συνεχίζει να απορεί.. 

Και για σκέψου μαζί μου, πόσες κενές αγκαλιές να μας έχουν πάρει και να έχουμε πάρει εμείς; Μπα, μην αρχίσεις να μετράς γιατί δεν θα σου βγουν. Απλώς να χεις το νου σου. Και εντάξει, το ένστικτό σου να το εμπιστεύεσαι. Μη το θάβεις και μη του γυρνάς τη πλάτη. Αυτό τις περισσότερες φορές κρυφά θα πει τα δικά του.

Ασυνάρτητα ερωτήματα μπορούν να "ξεχειλώσουν" ανάρτηση που έχει να κάνει με τις αγκαλιές! Γιατί υπάρχουν παντού γύρω μας, ψάξε να βρεις την καλύτερη. Κράτησέ την σφικτά. Και μη φοβάσαι αν δεν την έχεις βρει, να ξέρεις πως θα την ξεχωρίσεις αμέσως*